TÜKENME DEMİŞTİN!

TÜKENME DEMİŞTİN BANA!


Bu gün doğum günün, otuzbeş yaşına giriyorsun canımmm…

Son on yılını beraber geçirdiğimiz otuzdört seneyi geride bırakıyorsun

Klasik söylemiyle şairin yolun yarısı dediği noktadasın.

Hoş, şair görememişken yolun sonunu radyasyon neslinden, erken tükenen bizler nereye kadar gideriz bilinmez ama bir gerçeği de tekrar idrak ediyorum bu noktada; ecelin gizli olması ne kadar büyük bir nimet insanoğluna.

Kuşların bile kaderle uçtuğu dünyada tamamen tesadüfler zinciriyle karşılaştık seninle demem ne kadar abes olur. Öyleyse diyorum ki, bizi çarpıştıran kadere, kaderi tayin edene şükürler olsun, sayısız defa.

Biz seninle tarih kovalayan, o tarihlerde pahalı hediyeler bekleyenlerden olmadık, belirli gün ve haftalar kitaplarıyla büyüyen bir nesil olsak da. Tanıştığımız gün miladımızdı o kadar. Kutlamalarla geçirmesek de yaşdönümleri de kendimizi, ilişkimizi, hayatı gözden geçirme adına önemli tarihler olmaya başladı zamanla. Çünkü sürekli işleyen bir saat başımızda, hayatın geçiciliğini vurgulamakta.

Koskoca on yıl geçirmişiz birlikte, acısıyla tatlısıyla. Hoşlanmaktan aşka geçmişiz önce, sarhoşuyken daha aşkın anne babalığa. Kalıcı dostluğa, destekleyici bir sevgiye, sağlam arkadaşlığa evrilse de kendi içinde ilişkimiz şükür ki yine, yakan, yıkan ama sonra toplayıp yaşatan aşkı hala içinde barındırmakta.

Seninle kesiştiğinde yollarımız iç enerjimin dış kuvvetlerin etkisiyle pasif duruma getirildiği günleri yaşatıyordu zaman.

Tükendiğim günlerdi yani, yorulduğum, yıkıldığım, yandığım…

Gözyaşımın akmaktan kuruduğu, kalbimin yıkık bir harabeyi andırdığı çetin günler…

Suavi’nin “Tükenme” şarkısını dinliyordum sıkça.

Tanıştığımızın ikinci günü, Kuğulu Parkta, yeşil başlı ördekleri seyrederken sana da dinletmiştim bu parçayı hatırlarsan.

“Bekleme, ben senle güneşi bulmaya geldim,

Ürkme, kavganı sormaya geldim.

Gücenme, güneşten sunmaya geldim

Kapkara geçiyor günler, hesabı yok, ekmeğin az, tuzun tadı yok, çocuklar belki gülmüyor

Kayalık sevdalar dikenli yollar,

Pusu kurulmuş dinmez ağıtlar, yüzüne kapanıp ağlamak vardı

Oysa ben seni bulmaya geldim, kalbine güneşi asmaya geldim

“Bekleme, ben senle güneşi bulmaya geldim,

Ürkme, kavganı sormaya geldim.

Gücenme, güneşten sunmaya geldim

Kapkara geçiyor günler, hesabı yok, ekmeğin az, tuzun tadı yok, çocuklar belki gülmüyor

Sana yepyeni türküler verdim, uzak dağların ötesinden gelen

Sana yepyeni çiçekler verdim, kapıyı aç bulutlar girsin, gülmeyi bilen çocuklar geldi, TÜKENME

O gün, “Çocukların ellerinde güzel günler var, kalbine güneşi asmaya geldim, aç kapıyı bulutlar girsin ” diye mırıldanmıştın da yüzündeki samimiyete binaen açıvermiştim kalbimin kapılarını sana.

İşte o günden sonra, hep o gözlerindeki coşkulu umuda, hayatlarımıza baharın geleceğine olan sarsılmaz inancına, evimizde bizimle büyüyen, bizi büyüten sevdaya tutunarak yaşıyorum hala.

Bu gün senin otuzbeşinci doğum günün…Nice yıllara!

İyi ki doğdun canımmm bu dünyaya.

İyi ki kesişti yollarımız o meydanda.

İyi ki varsın hayatımda… Ve hep ol yanıbaşımda, iki dünyada da.

HANDAN GÜLER