SEN VAR MIYDIN YA DA BEN NEREDEYDİM ZAMANIN KOLLARINDA...

ELVEDA…

Biz seninle hiç yürümedik elele.
Bakmadık güneşe, bulutlara, yeşile farklı bir gözle.
Kırlara gitmedik, sınırsızca koşabileceğimiz.
Papatya falı için koparmadık çiçekleri.
Adımızın baş harflerini kazıyıp kalp içine aldığımız bir ağacımız yoktu hiçbir şehirde.
Boğazı seyretmedik, kaybolmadık dalgaların huzurlu serinliğinde, el sallamadık geçen gemilerde uzaklara gidenlere.
Uludağ’a gidip kayak yapmadık hafta sonu tatillerinde.
Teleferikle çıkmadık yükseklere, şehri seyretmek için İzmir’de.
Zeytinin yağlısını yemedik Muğla’da, Edremit’te.
Denizin mavi sonsuzluğuna bırakmadık kendimizi Marmaris’te, Bodrum’da, Antalya’da.
Kumsalda mehtabı seyretmedik gecenin ılık rüzgarıyla.
Yalnızlığın koynunda yattık sabahlara kadar, kitapları yastık, ders notlarını yorgan bildik.
Uykusuz gözlerle dolaştık ortalarda, sınavlara girdik çıktık bolca.
Gülleri koklayıp kurutmadık sayfalar arasında.
Şiirler okumadık gözgöze.
Soru çözdük, sorun çözdük, bir aşkı çözemedik biz seninle.
Yüreğin çığlık atarken gözlerime, sessizdin yine, akarken ince bir sızıyla gönülden gönüle, kapadık algılarımızı gerçeğe önce.
Sen benim saçlarımı okşamadın hiç, kokusunu duymadın.
Papatyalardan taç yapıp takmadın baharda, solup gitti papatyalar ayaklar altında. Ama sonbaharda bile bahar neşesini taşıdık yüreğimizde .
Karların erimesiyle kabaran nehirler gibiydik zaman içinde.
Ben senin üstünü örtmedim hiç ince bir battaniye ile kitabın elinde uyuyup kalmışken kanepede.
Kravatını düzeltmedim kapıdan çıkarken “Kendine dikkat et.” deyip emanet etmedim Sahib’ imize.
Sarılmadım boynuna her sabah yeni bir özlemle, kapıyı kapatmadım ardından yüreğime verdiğin söze güvenle.
Biz seninle hiçbir şey yaşamadık aslında.
Ama biz seninle ne çok şey paylaştık bir bakıma:
Oturur sohbet ederdik saatlerce, usanmadan, sıkılmadan gündüzlerde.
Bizi teğet geçer, kurtarırdık dünyayı bir kalemde, ezberlenmiş repliklerle.
Çayımızı yudumlardık sonra, sıcak, muhabbetle demli, tomurcuk kokulu.
Akşamlarda buluşurduk hayali, şiirin sıcağında ısınırdık bir hayli.
Rüyalarda gezinirdik saatler ilerledikçe gecede, anlatırdık sabah olduğunda neşeyle.
Biz seninle ne çok şey paylaştık aslında.
Biz seninle hiç yürümedik el ele sokaklarda, buluşmadık kuytularda.
Ama yürüdük zaman içinde şehirlerden şehirlere.
Durmadık, duramadık durmamız gereken yerde.
Biz seninle hiç yürümedik el ele, gökyaşları yağarken üzerimize .
Bakamadık göz göze, söyleyemedik ekleyerek sözü söze.
Yaşama karşı söyleyemediklerimizi yükleyince sahte kelimelere kalpler daha fazla dayanamadı bu yüke ama göstermedik gözyaşlarımızı birbirimize.
Biz seninle hiçbir şey yaşamadık aslında.
Ama kulak verince yüreğin sesine, duyunca aşkın tik taklarını, sırt sırta verip adımlarımızı uzaklaştık bir çırpıda.
Gerçekler acı gelmişti anladığımızda, sebep oldu korkup kaçmamıza.
Duyulmaz olur derler kalbin çığlıkları kilometreler zamanla girince kolkola. Gözden uzak olan gönülden de uzak olur demişler ya, elveda.
Biz seninle ne çok şey paylaştık aslında.
Sadece aşkın dalgalı denizinden sevginin güvenli sahiline çıkamadık usulca, boğulduk serin sularda.
Biz seninle hiçbir şey yaşamadık aslında.
Sen var mıydın ya da ben neredeydim zamanın kollarında.
Elveda…”

HANDAN GÜLER